1. Home
2. Blog
3. En toen deed ik hun taak weer... en wat ons dit leert over patronen op de werkvloer

En toen deed ik hun taak weer... en wat ons dit leert over patronen op de werkvloer

16/05/2025 - 16:38

En toen deed ik hun taak weer… en wat ons dit leert over patronen op de werkvloer

“We willen in dit project meer initiatief zien vanuit de teams maar die komen niet”, hoor ik van een groep managers.

Toen moest ik aan mijn zonen denken. Niet zoals ze nu floreren als jonge professionals maar aan hun schooltijd. Wie herkent deze situatie? Op vrijdagavond krijg je als ouder te horen dat je scholier tegen maandagochtend een boekbespreking of een andere grote taak moet inleveren. Er is paniek… Hoe reageert u dan?

Neen, dit wordt geen opvoedkundig traktaat maar een eerlijk relaas over hoe het er soms bij ons aan toe ging. Ik vuurde meteen wat beschuldigende vragen af zoals: Hoe lang weet je dit al? Hoe komt het dat je daar nu nog aan moet beginnen? Etc.

De voorspelbare antwoorden lieten nooit lang op zich wachten… excuses ter verdediging. U kan ze wellicht ook bedenken: de schuld van de leerkracht, die niet duidelijk was, teveel andere opdrachten, …

MEE OP DE KAR

Wars van alle pedagogie sprong ik dan toch mee op de kar. Ik zocht mee naar oplossingen en we maakten de taak samen. Op maandagochtend kon dan toch een behoorlijke taak afgeleverd worden (zonder gebruik van ChatGPT – want dat was nog niet beschikbaar).

Wat denkt u? Zou dit één keer gebeurd zijn? Of…

U heeft gelijk. Dit gebeurde meer dan één keer. Ik verdenk hen ervan dat ze het scenario al konden voorspellen. Eerst wat vervelende vragen krijgen van moeder, dan een preek doorstaan en … vervolgens hulp krijgen. Met als leuke bijvangst: in totaal minder tijd en inspanning leveren dan mochten ze zelf tijdig de taak aangevat hebben.

Mocht ik me over die “gang van zaken” beklaagd hebben, dan zou een gepaste vraag zijn: “Wie is hiervoor verantwoordelijk, wie houdt wat in stand? De zonen met uitstelgedrag of de hulpvaardige moeder?” Of nog een bredere vraag: “Wat is de rol van een schoolsysteem waar kinderen met ouders die kunnen bijspringen bevoordeeld zijn?

En tot slot nog ter reflectie: Waarom deed ik dit als moeder?, Wat was de “win” voor mij om hen niet de gevolgen van hun daden te laten ervaren?

ALS IK HEEL EERLIJK BEN …

1. Ik vond het gezellig en verbindend om samen aan een schoolopdracht te werken.
2. De opdracht prikkelde ook vaak mijn creativiteit.
3. Het gaf me ook een goed gevoel om op zo’n moment te kunnen redden en zorgen. Door mijn passie voor mijn werk als coach en trainer in organisaties werkte ik veel en was niet altijd in die mate fysiek of mentaal aanwezig als ik dacht dat een “ideale moeder” moest zijn. Een beetje compensatie dus…

Terug naar de aanleiding om deze herinneringen te delen. Net als in gezinnen, ontstaan ook in organisaties patronen in interacties. Hier hadden we het over gefrustreerde managers door het gebrek aan initiatief van hun teams.

WAT ALS…

Wat als … we hen dezelfde vragen zouden stellen?

• Hoe houden managers én teams het gebrek aan initiatief in stand? Wat is het concrete gedrag?
• Wat levert dit patroon eigenlijk op – voor beide kanten en voor de organisatie als geheel?
• Welke onbewuste dynamieken spelen hier mee?

In plaats van beschuldigend naar elkaar te wijzen en vinden dat “de ander” moet veranderen, kan het samen en breder onderzoeken heel verhelderend zijn. Door samen zaken vanuit het onbewuste (de onderstroom) van relaties bewust te maken (naar de bovenstroom te halen) ontstaan keuzemogelijkheden om samen te beslissen wat we anders zullen doen.

Welke patronen herkent u in uw team of tussen teams in uw organisatie?

Door het stellen van pertinente vragen over situaties die nogal “vast” lijken te zitten, kom je al een heel eind. En misschien is het wel eens handig om een organisatiecoach (die systemisch gevormd is en al wat jaren vlieguren heeft) het team of de teams hierin te faciliteren?

Wil u hier eens vrijblijvend over doorpraten?
Ik hoor of lees u graag.